Groszkowski Janusz
Janusz Groszkowski (ur. 21 marca 1898 w Warszawie, zm. 3 sierpnia 1984 tamże) – polski naukowiec zajmujący się elektroniką i radiotechniką, kandydat do nagrody Nobla, inżynier, polityk.
Absolwent Politechniki Warszawskiej (1919) i Oficerskiej Szkoły Łączności w Paryżu (1922). Wraz z inżynierem Janem Machcewiczem opracował w 1919 podstawowy skrypt dla radiotelegrafistów. W latach 1923–1939 pracownik naukowo-dydaktyczny Politechniki Warszawskiej. Podczas II wojny światowej opracował dla łączności Armii Krajowej proste nadajniki stabilizowane kwarcem oraz podjął uwieńczone sukcesem prace nad rozszyfrowaniem systemu sterowania latających bomb V1 i rakiet V2 przechwyconych przez AK, co umożliwiło prowadzenie skutecznej obrony przed atakami V1 na Londyn. W latach 1940–1941 pracował w Instytucie Politechnicznym we Lwowie. Jako żołnierz AK w latach 1941–1944 był doradcą naukowo-technicznym ds. łączności Delegatury Rządu na Kraj. W latach 1945–1946 pracował na Politechnice Łódzkiej. W latach 1972–1976 bezpartyjny poseł na Sejm PRL VI kadencji Należał do FJN i ZBoWiD. Uhonorowany tytułem doktora honoris causa Politechniki Warszawskiej (1962), Politechniki Łódzkiej (1964) oraz Politechniki Gdańskiej (1975). Ponadto odznaczony m.in. Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim – dwukrotnie (1954), Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1964), Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Niepodległości oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
« Powrót do Leksykonu