Zbrodnia katyńska – skutki
[ Strona informacyjna: Katyń 1940 ]
[ Przyczyny ] [ Egzekucje ] [ Sprawcy ] [ Ujawnienie ] [ Skutki ] [ Kłamstwo katyńskie ] [ Ocaleni z Katynia ]
[ Filmy ] [ Książki ] [ Muzyka ]
W Katyniu, Miednoje i Charkowie zamordowano nie tylko na zawodowych wojskowych, ale także cywili i oficerów rezerwy. Najliczniejszą grupę stanowiła polska inteligencja – profesorowie, prawnicy, lekarze, nauczyciele, twórcy, urzędnicy i wielu innych. Było to nie tylko uderzenie w podstawy polskiej armii. Zbrodnia katyńska to planowa akcja eksterminacyjna, skierowana przeciw elicie narodu polskiego. Ogromu strat duchowych, jakie w ten sposób poniosła Polska, nie da się ani oszacować, ani wyrównać. Ich dotkliwe skutki kulturowe i moralne były szczególnie widoczne w okresie PRL-u i odczuwane są także obecnie.
Natomiast skutkiem wykrycia zbrodni katyńskiej i żądań strony polskiej, aby przeprowadzić niezależne śledztwo w tej sprawie, nadzorowane przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż, było wypowiedzenie przez ZSRS stosunków dyplomatycznych polskiemu rządowi na uchodźstwie.
Już wejście do koalicji antyhitlerowskiej Związku Sowieckiego w 1941 roku pomniejszyło w niej rolę Polski. W 1943 roku dla Zachodu, wobec żądań terytorialnych Stalina Polska była już niewiele się liczącym, ale bardzo niewygodnym sojusznikiem. W związku z żądaniami Polski, aby wyjaśnić losy polskich oficerów Józef Stalin wysłał do premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla oraz prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki Franklina Roosevelta jednobrzmiące pisma, mówiące o współpracy rządu RP z Niemcami i przeciwko ZSRS, a także o wynikającej z tego zapowiedzi zerwania polsko-sowieckich stosunków dyplomatycznych.
W nocy z 25 na 26 kwietnia 1943 roku Wiaczesław Mołotow wręczył ambasadorowi Polski w Moskwie Tadeuszowi Romerowi notę, która argumentowała tę decyzję rzekomą współpracą Polski z niemiecką propagandą. W nocie zapisano też, że „rząd polski nie uważał za stosowne zwrócić się do rządu sowieckiego z jakimkolwiek zapytaniem” w sprawie losów oficerów. Ambasador Romer odmówił przyjęcia noty, podkreślając nieskuteczność dwuletnich starań o wyjaśnienie losu polskich oficerów. Związek Sowiecki wykorzystał dokonaną przez siebie zbrodnię do zerwania sojuszu z niewygodną Polską, w której mógł teraz bez przeszkód przeprowadzać zaplanowaną politykę sowietyzacji.
Generał Władysław Sikorski był zdeterminowany do wyjaśnienia sprawy zbrodni katyńskiej. Londyn naciskał na niego, żeby wyciszyć sprawę mordu na polskich oficerach w Katyniu. Szczegóły tych rozmów Winston Churchill przekazywał natychmiast Józefowi Stalinowi. Nie ulega bowiem wątpliwości, że zachodni alianci już w 1943 roku zdawali sobie sprawę, iż zbrodni katyńskiej dokonali Sowieci. Wiedzieli, że na wschodnich terenach Polski przeprowadzone zostały masowe deportacje, które miały ułatwić sowietyzację tych ziem i o przygotowaniu marionetkowego rządu, który miał zastąpić legalne polskie władze. Obawiali się też, że Stalin może podpisać pakt pokojowy z Hitlerem, dlatego nie zrobili nic w sprawie zbrodni katyńskiej. Anglicy i Amerykanie nie tylko nie reagowali na kłamstwa, ale często blokowali informacje dowodzące winy NKWD. W jednej z depesz do Stalina z 24 kwietnia 1943 roku Winston Churchill napisał:
„Będziemy zdecydowanie sprzeciwiać się jakiemukolwiek „śledztwu” prowadzonemu przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż lub wszelkie inne organizacje na terytorium podległym władzom niemieckim. Takie śledztwo byłoby oszustwem, a jego wnioski osiągnięto by poprzez terroryzm.„
4 lipca 1943 roku w katastrofie lotniczej na Gibraltarze zginął gen. Władysław Sikorski. Wielu historyków jest przekonanych, że generał Sikorski zginął w zamachu z woli Stalina, a swój udział w tym miała też Wielka Brytania. Pod koniec II wojny światowej zachodni alianci, obawiając się zawarcia przez ZSRS separatystycznego pokoju z Niemcami, oddali na konferencji jałtańskiej Polskę Stalinowi, czym udowodnili, iż nie była ona już dla nich istotnym sojusznikiem. Oceniając skutki polityczne i duchowe można stwierdzić, że zbrodnia katyńska była zbrodnią założycielską PRL.
Przez następne dziesięciolecia władze Związku Sowieckiego stały bezwzględnie na stanowisku, że Polaków zamordowali niemieccy faszyści. Zobacz: kłamstwo katyńskie.