Rozszumiały się wierzby płaczące
[Powrót do polskich pieśni patriotycznych]
Jedna z najbardziej popularnych pieśni partyzanckich z lat II wojny światowej. Jej poprzedniczką była przedwojenna pieśń żołnierska, występująca pod tytułem „Rozszumiały się brzozy płaczące….”. Słowa napisał Roman Ślęzak na użytek Szkoły Podoficerskiej dla Małoletnich do melodii zapożyczonej z pierwszej części marsza „Pożegnanie Słowianki”, skomponowanego w 1912 roku przez rosyjskiego kompozytora W. Agapkina. Bezimienny partyzant lub może konspirator dla potrzeb oddziałów leśnych zaktualizował tekst Romana Ślęzaka i dopisał trzecią zwrotkę, zachowując dawną melodię.
Rozszumiały się wierzby płaczące
Rozszumiały się wierzby płaczące
Rozpłakała się dziewczyna w głos
Od łez oczy podniosła błyszczące
Na żołnierski, na twardy życia los
Ref.
Nie szumcie, wierzby, nam
Żalu co serce rwie
Nie płacz dziewczyno ma
Bo w partyzantce nie jest źle
Do tańca grają nam
Armaty i stenów szczęk
Śmierć kosi niby łan
Lecz my nie wiemy co to lęk
Błoto, deszcz czy słoneczna spiekota
Ciągle słychać miarowy, równy krok
To na bój idzie leśna piechota
Na ustach śpiew, pogodny wzrok i równy krok
[Ref.]