Inflanty

Inflanty – nazwa krainy historycznej nad Dźwiną i Zatoką Ryską powstałej w średniowieczu w obrębie posiadłości zakonu kawalerów mieczowych, a zamieszkanej przez plemiona bałtyckie (przodków obecnych Łotyszów) i ugrofińskie (przodków obecnych Estończyków), na których kulturę na przestrzeni wieków wpływała głównie kultura niemiecka, a także skandynawska i polska. Dawne Inflanty obejmują terytoria dzisiejszej Estonii i Łotwy.

W roku 1561 wielki mistrz zakonu Gotthard Kettler poddał ziemie Inflant królowi polskiemu Zygmuntowi II Augustowi. Inflanty stały się trzecią obok Korony Królestwa Polskiego i Litwy częścią składową Rzeczypospolitej Obojga Narodów, będąc wspólną własnością Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Polskie panowanie na Inflantach umocnił Stefan Batory.

W XVII wieku toczyły się walki polsko-szwedzkie o Inflanty, w wyniku których znaczna, północno-zachodnia część tego obszaru przypadła Szwecji (1621). Część południowo-wschodnią Inflant, która została przy Polsce, nazywano Inflantami Polskimi. Po pierwszym rozbiorze Polski w roku 1772 Inflanty Polskie przyłączono do Imperium Rosyjskiego. Całość Inflant znalazła się pod panowaniem Rosji w wyniku trzeciego rozbioru w roku 1795.

« Powrót do Leksykonu