Domino Zbigniew

Zbigniew Domino – ur. 21 grudnia 1929 w Kielnarowej k.Rzeszowa, prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej w czasach stalinizmu, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego, pisarz polski. Jako 15-latek został w 1940 roku wywieziony wraz z rodziną w głą ZSRS. Spędził tam 6 lat. Po powrocie do Polski zdał maturę i wstąpił do KBW, gdzie „walczył z bandami” jak określano członków podziemia antykomunistycznego. W 1949 roku zgłosił się na ochotnika do LWP i ukończył jako prymus Oficerską Szkołę Prawniczą w Jeleniej Górze. Został w 1950 roku oficerem śledczym Wojskowej Prokuratury Rejonowej w Poznaniu. Później pracował na różnych stanowiskach w Zielonej Górze i Naczelnej Prokuraturze Wojskowej.

Był zaufanym człowiekiem słynnego kata Polaków Stanisława Zarakowskiego, dla polskich patriotów domagał się kar śmierci, do czego często przychylali się sędziowie. Podpis Zbigniewa Domino widoczny jest na dokumencie egzekucji 7 polskich lotników oskarżonych w sprawie tzw. „spisku komandorów”. W latach 1956-57 kierował sekretariatem tzw. komisji Mazura, badającej „przejawy łamania socjalistycznej praworządności” w organach LWP.

Komisja zajmowała się również sprawą „spisku komandorów” lecz Domino nie został pociągnięty do odpowiedzialności ponieważ był członkiem komisji. Również w III RP zeznawał jako świadek w sprawie czterech śledczych, którzy w latach 50. znęcali się nad aresztowanymi ze „spisku komandorów”. Potwierdził on, że oskarżeni ubecy stosowali niedozwolone formy przymusu. On sam jednak nigdy nie został osądzony.

W latach 1980-1985 i 1989-1990 był radcą ambasady PRL w Moskwie. Jest autorem powieści, zbiorów opowiadań, m.in. słynnej „Syberiady polskiej” opowiadającej o losach Polaków zesłanych na Syberię.

« Powrót do Leksykonu