Cimoszewicz Włodzimierz

Włodzimierz Cimoszewicz – ur. 13 września 1950 r. w Warszawie, polski polityk, prawnik. Syn Mariana Cimoszewicza. Karierę polityczną rozpoczął jako działacz organizacji młodzieżowych w PRL, był członkiem ZMS. Od 1971 roku, aż do rozwiązania w 1989 roku należał do PZPR. W 1985 roku wycofał się z polityki, do której powrócił po transformacji ustrojowej. W 1989 roku wystartował po raz pierwszy w wyborach parlamentarnych i został wybrany posłem na Sejm kontraktowy z ramienia PZPR. Był posłem 2005 roku, w 2001 roku został posłem z ramienia SLD.

W drugim rządzie Waldemara Pawlaka objął stanowisko wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. Funkcje te pełnił od 26 października 1993 do 1 marca 1995 roku. Po zmianie rządu w 1995 roku został wybrany na wicemarszałka Sejmu. Po dymisji Józefa Oleksego z funkcji premiera Aleksander Kwaśniewski powierzył Włodzimierzowi Cimoszewiczowi 1 lutego 1996 utworzenie nowego gabinetu. Był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Leszka Millera. Był wzywany przed komisję śledczą w sprawie afery Orlenu. 14 września 2005 roku wycofał się z życia publicznego, podając jako powody tej decyzji ataki ze strony oponentów politycznych na niego samego i jego rodzinę. Bezpośrednio wpłynęła na to afera Anny Jaruckiej

W wyborach parlamentarnych w 2007 kandydował do Senatu z ramienia KWW Cimoszewicz do Senatu. Uzyskał mandat w okręgu białostockim jako jedyny kandydat niezależny liczbą 175 839 głosów. Senatorem został ponownie w 2011 roku.

Według dokumentów zgromadzonych w IPN, 26 września 1980 r. Cimoszewicz został zarejestrowany w Samodzielnej Sekcji Ewidencji Departamentu I pod nr 13613 przez Wydz. II Dep. I MSW w kategorii kontakt operacyjny ps. „Carex”.

« Powrót do Leksykonu