Neyman Lech

Lech Neyman – ps. „Butrym”, „Domarat”. Urodzony w 1908 roku w Poznaniu. Przed wojną działacz Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Narodowo-Radykalnego, prawnik, porucznik rezerw Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku, wielokrotnie ranny uzyskał status inwalidy wojennego. W konspiracji związał się z Grupą „Szańca”. Wraz ze Stanisławem Kasznicą organizował konspiracyjne struktury OW Związku Jaszczurczego na Pomorzu i w Wielkopolsce. Po utworzeniu NSZ we wrześniu 1942, został członkiem cywilnej struktury Grupy „Szańca”, czyli Służby Cywilnej Narodu, w której pełnił funkcję kierownika Wydziału Zachodniego. Sformułował koncepcję powrotu polskiej granicy zachodniej na linię rzek Odra i Nysa Łużycka.

Od września 1944 roku, po awansie na kapitana NSZ, do stycznia 1945 roku pełnił funkcję komendanta Okręgu VIII Krakowskiego NSZ. W grudniu 1944 roku został członkiem sądu oficerskiego przy Dowództwie NSZ. Od lutego do czerwca 1945 roku był organizatorem Obszaru Zachodniego NSZ, a jednocześnie od marca do kwietnia 1945 – komendantem Okręgu I Pomorskiego NSZ z siedzibą w Poznaniu. 15 lutego 1947 roku został aresztowany przez UB wspólnie z ostatnim Komendantem Głównym NSZ Stanisławem Kasznicą. Skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 12 maja 1948 roku więzieniu mokotowskim przez rozstrzelanie.