Sucharski Henryk

Henryk Sucharski – ur. 12 listopada 1898 r. w Gręboszowie, zm. 30 sierpnia 1946 r. w Neapolu we Włoszech, major piechoty Wojska Polskiego, komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte w kampanii wrześniowej. Służbę wojskową rozpoczął w Armii Austro-Węgier w 1917 roku. Po powrocie do niepodległej Polski 7 lutego 1919 roku został powołany do służby w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, a także za męstwo na polu chwały został odznaczony Krzyżem Walecznych. Pod koniec 1921 roku został przyjęty do zawodowej służby wojskowej, w 1938 roku otrzymał stopień majora.

Objął stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, którą jednak dowodził do 2 września 1939 roku. W wyniku załamania nerwowego Sucharskiego do momentu kapitulacji 7 września 1939 roku dowodzenie przejął kapitan Franciszek Dąbrowski. Tego dnia, o godzinie 10:15 major Henryk Sucharski zarządził wywieszenie białej flagi i osobiście udał się do Niemców, aby omówić warunki kapitulacji. W uznaniu bohaterstwa i niezłomnego ducha załogi Westerplatte, dowództwo niemieckie pozwoliło majorowi Henrykowi Sucharskiemu odejść do niewoli z szablą przy boku. W wyniku pomyłki Niemców wręczono mu jednak nie jego własną szablę, a szablę kapitana Franciszka Dąbrowskiego. Broń odebrano mu jednak zaraz po dotarciu do pierwszego obozu.

Po uwolnieniu, w lipcu 1945 roku przedostał się do dowództwa II Korpusu Polskiego we Włoszech. W styczniu 1946 roku został przyjęty do służby wojskowej z przydziałem na dowódcę 6 Batalionu Strzelców Karpackich. Od 19 sierpnia przebywał w brytyjskim szpitalu wojskowym w Neapolu, gdzie zmarł 30 sierpnia 1946 roku na zapalenie otrzewnej.

« Powrót do Leksykonu