Polska wojna prewencyjna

Polska wojna prewencyjna – plan wojny prewencyjnej przeciwko Rzeszy Niemieckiej.

Po dojściu Hitlera do władzy, Piłsudski chcąc uprzedzić hegemoniczne zakusy Hitlera rozważał wojnę wyprzedzającą. Historycy są podzieleni odnośnie tego, czy działania Piłsudskiego i dyplomacji polskiej na przełomie 1932/1933 roku zmierzały tylko do wywarcia wpływu na Niemcy, czy też faktycznie początkowo zamierzano wywołać wojnę prewencyjną, ale widząc stanowisko Francji w tej sprawie zrezygnowano z niej i poprzestano na doprowadzeniu do zawarcia traktatu o nieagresji pomiędzy Polską a Niemcami. Bez względu na wersję, można z pewnością stwierdzić, że Marszałek próbował sprowokować Hitlera. Nastąpiło wprowadzenie ORP „Wicher” do portu gdańskiego w czerwcu 1932 roku. W marcu 1933 roku wzmocniono załogi na Westerplatte batalionem piechoty morskiej. Na jesień 1933 roku w Krakowie na Błoniach zorganizowano największą w historii Polski defiladę kawalerii. Ściągnięto na nią najlepsze jednostki w pełnym uzbrojeniu – tak jakby wyruszały na wojnę. 6 października 1933 roku, w całej Polsce gen. Gustaw Orlicz-Dreszer zarządzi alarm bojowy. Zorganizowano wtedy ćwiczenia zaraz przy granicy z Niemcami, w których wzięło udział około 80 % dużych jednostek Wojska Polskiego. Tego dnia zgromadzono między Katowicami a Krakowem 110 tysięcy wojska polskiego w pełnej gotowości. 2 maja 1933 roku, Piłsudski złożył Hitlerowi oficjalne ultimatum „albo Niemcy wyrzekną się żądań rewizji granicy z Polską, albo wojna”. Hitlerowi przekazał to w imieniu Marszałka, na spotkaniu w gmachu Kancelarii Rzeszy Alfred Wysocki, polski poseł w Berlinie. Hitler jeszcze nie dysponował potężną armią. W wyniku tej sytuacji 26 stycznia 1934 roku podpisana została polsko-niemiecka deklaracja o niestosowaniu przemocy.

« Powrót do Leksykonu