Witkiewicz Stanisław Ignacy

Stanisław Ignacy Witkiewicz, pseudonim „Witkacy” (ur. 24 lutego 1885 w Warszawie, zm. 18 września 1939 w Jeziorach) – polski pisarz, malarz, filozof, dramaturg i fotografik, syn Stanisława Witkiewicza 1851.

Od małego uczył się pod okiem ojca, absolwent ASP w Krakowie pod okiem Jana Stanisławskiego oraz Józefa Mehoffera, podróżował po Europie, po Cejlonie. Podczas I wojny światowej zaciągnął się do rosyjskiego carskiego wojska, był przeciwnikiem polityki Józefa Piłsudskiego. Malował portrety, wiele autoportretów, eksperymentował z wieloma dziedzinami sztuki; był publicystą, literatem, dramatopisarzem. Uznawany za dziwaka i ekscentryka z racji oryginalności jego prac i trybu życia artysty. Eksperymentował z narkotykami (pod kontrolą lekarzy), opracowywał teorie filozoficzne, należał do formistów. Przyjaźnił się z wieloma znaczącymi osobistościami sztuki i nauki ówczesnych czasów.

Po wybuchu II wojny światowej i wojny obronnej Polski chciał zaciągnąć się do WP (odmówiono mu z racji wieku i stanu zdrowia). Wraz z partnerką, Czesławą Oknińską udał się do majątku znajomych na Polesiu, gdzie doszła go wieść o ataku ZSRS na Polskę. Artysta rzekomo popełnił samobójstwo, chociaż w trakcie lat narosło wiele tajemnic w tej sprawie. Stanisław Ignacy Witkiewicz jest jednym z najoryginalniejszych artystów aktywnych w Polsce w pierwszej połowie XX wieku.

« Powrót do Leksykonu