Machalla Zefiryn

Zefiryn Machalla – ur. 1 sierpnia 1915 r. w Wrześni, zm. 10 stycznia 1952 r. w Warszawie, polski dowódca wojskowy, major dyplomowany Wojska Polskiego. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej. Brał udział w kampanii wrześniowej, w której dowodził 7. kompanią 5. Pułku Strzelców Podhalańskich 22. DP Górskiej w Armii „Kraków”, następnie więzień NKWD, zesłany do Archangielska w ZSRS. Po zesłaniu dołączył do 16. pp 2. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRS, gdzie był zastępcą szefa sztabu. Był także w 14. pp 5. DP Armii Polskiej na Środkowym Wschodzie, a od 1947 roku w Sztabie Generalnym WP.

Po powrocie do kraju skazany 19 listopada 1951 roku w więzieniu mokotowskim, w tzw. procesie Stanisława Tatara na karę śmierci. Podczas śledztwa był torturowany m.in. przez płk. Władysława Kochana, w wyniku czego „przyznał się do winy”. Oskarżycielem w jego procesie był płk Marian Frenkiel, a sędziami ppłk Feliks Aspis, mjr Teofil Karczmarz oraz ppor. Stefan Michnik. Pozbawiony był obrońcy sądowego, a proces był niepubliczny. Po ogłoszeniu wyroku mjr Zefiryn Machalla odwołał swoje zeznania. Wyrok został wykonany 10 stycznia 1952 roku. Miejsce pochówku jest nieznane.

« Powrót do Leksykonu