Łysiak Waldemar

Waldemar Łysiak – ur. 8 marca 1944 r. w Warszawie, polski pisarz, publicysta, eseista, architekt, napoleonista i bibliofil. Jego dwie starsze siostry zginęły w Powstaniu warszawskim. W latach 1963–1968 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i uzyskał tytuł inżyniera architekta ze specjalizacją w zakresie konserwacji zabytków. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Rzymskim w latach 1970–1972 oraz w Międzynarodowym Centrum Studiów nad Ochroną i Konserwacją Zabytków w Rzymie w latach 1970–1973. Zasłynął z książek o tematyce napoleońskiej. W 1984 roku wydał zbiór opowiadań „Muzeum Wyobraźni”, gdzie pod okiem PRL-owskiej cenzury przemycił opis zbrodni katyńskiej opisując fikcyjny „mord na szwoleżerach polskich w Bourreaugne”, „bourreau” oznacza po francusku kata.

Wydał też cztery publikacje o charakterze publicystycznym „Stulecie kłamców”, „Rzeczpospolitą kłamców – Salon”, „Alfabet szulerów – Salon 2” oraz „Mitologię świata bez klamek”. Przedstawia w nich swoją wizję kłamstw występujących jego zdaniem powszechnie w polityce, dotyczących wojny, pokoju, demokracji, ekonomii, dekolonizacji, komunizmu, libertynizmu i relatywizmu. W Serii „Salonów” skupia się na rzeczach, które uważa za kłamliwe w polskim życiu politycznym. Krytykuje m.in. Adama Michnika i Jacka Kuronia, oraz środowisko byłego KOR, nazywając je „różowym salonem”.

Publikował także artykuły publicystyczne na łamach takich pism jak: „Najwyższy Czas!”, „Nasza Polska”, „Tygodnik Solidarność”, „Gazeta Polska”, publikował felietony w „Uważam Rze”, a od 2013 roku w „Do Rzeczy”. Jak podaje Leszek Szymowski w książce „Media wobec bezpieki”, Waldemar Łysiak był na początku lat 90. inwigilowany przez UOP, w ramach operacji „Wydawcy”, mającej rozpracować środowisko pisma „Najwyższy Czas!”. W 2011 roku inwigilowany również przez ABW, w ramach operacji Cmentarze oraz w kwietniu 2012 roku w operacji Menora.

« Powrót do Leksykonu