Kolbe Maksymilian Maria
Maksymilian Maria Kolbe, właśc. Rajmund Kolbe – ur. 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli, zm. 14 sierpnia 1941 r. w KL Auschwitz, polski franciszkanin konwentualny, prezbiter, męczennik, misjonarz i święty Kościoła katolickiego. Na jego przyszłe losy istotne znaczenie miało widzenie jakie miał w kościele św. Mateusza w Pabianicach. Jak sam wspominał po latach:
„Prosiłem Matkę Bożą, żeby mi powiedziała, co ze mną będzie… Wtedy Matka Boża pokazała mi się trzymając dwie korony: jedną białą, a drugą czerwoną. Spytała, czy chcę tych koron; biała miała oznaczać, że wytrwam w czystości, a czerwona, że będę męczennikiem. Odpowiedziałem, że chcę…”
W 1907 roku Rajmund Kolbe rozpoczął naukę w małym seminarium franciszkanów we Lwowie, w 1910 roku zaczął nowicjat w zakonie franciszkanów, przyjmując imię Maksymilian. W 1912 roku rozpoczął studia w Krakowie, kilka miesięcy później został wysłany do Międzynarodowego Kolegium Serafickiego w Rzymie. Śluby wieczyste złożył 1 listopada 1914 roku przyjmując imię Maria.
Uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie Gregorianum i z teologii na wydziale ojców franciszkanów, jednak interesował się także matematyką i fizyką. W 1915 roku w urzędzie patentowym złożył szkic „Eteroplanu”, aparatu umożliwiającego podróż w kosmos. Był to projekt pojazdu międzyplanetarnego, opartego na zasadzie trójczłonowej rakiety nośnej. 28 kwietnia 1918 roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1919 roku wrócił do Polski i podjął wykłady.
W czasie pobytu w Rzymie W 1917 roku założył wraz ze współbraćmi pobożny związek Rycerstwo Niepokalanej. Aby realizować cele organizacji i utrzymywać kontakt z jego członkami od stycznia 1922 roku wydawał w Krakowie miesięcznik „Rycerz Niepokalanej”. Pod koniec tego roku przeniesiony do Grodna, zorganizował tam wydawnictwo. Miesięcznikowi nadał charakter pisma katechetycznego dla masowego czytelnika i w 1938 roku pismo osiągnęło nakład miliona egzemplarzy. W 1927 roku założył pod Warszawą klasztor Niepokalanów, będąc jego gwardianem. Wydawał tam m.in. pismo „Rycerz Niepokalanej”, a od 1935 roku popularny „Mały Dziennik”. Oba pisma poruszały nie tylko tematy religijne, ale także społeczne, polityczne i kulturalne.
W latach 1931–1935 prowadził działalność misyjną w Japonii, gdzie rozpoczął wydawanie japońskiego odpowiednika Rycerza Niepokalanej i założył Niepokalanów Japoński. Podobne ośrodki założył także w Chinach i w Indiach. W 1936 roku powrócił do Polski, aby kierować Niepokalanowem, który stał się największym klasztorem katolickim na świecie. We wrześniu 1939 roku było tam ok. 700 zakonników i kandydatów. W Japonii zetknął się ze stacjami nadawczymi i po powrocie do Polski zapisał się do PZK i został krótkofalowcem o znaku SP3RN (jak Radio Niepokalanów). Stacja nadawała na przełomie lat 1937/1938, pokrywając swoim zasięgiem praktycznie obszar całego kraju. Planował też wykorzystanie kina dla celów religijno-moralnych, a także prawdopodobnie powstającej w Polsce telewizji.
Po wybuchu II wojny światowej, pod niemiecką okupacją działalność klasztoru została zawieszona. Ok. 40 zakonników wraz z Maksymilianem Kolbe, którzy pozostali w klasztorze aresztowali Niemcy. Po wyjściu na wolność zorganizował w klasztorze ośrodek usług dla okolicznej ludności, pomagał wysiedlanym Żydom, a także volksdeutschom i oddał się pogłębianiu formacji pozostałych przy nim współbraci. Powtórnie został aresztowany 17 lutego 1941 roku, był przesłuchiwany i więziony na Pawiaku.
28 maja 1941 roku trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz. W obozie dobrowolnie wybrał śmierć głodową w zamian za skazanego współwięźnia Franciszka Gajowniczka, który był w grupie 10 więźniów skazanych na śmierć, za ucieczkę z obozu jednego z więźniów. Ojciec Kolbe zmarł 14 sierpnia 1941 roku dobity zastrzykiem fenolu przez funkcjonariusza obozowego Bocka. Jego ciało zostało spalone w obozowym krematorium. Natomiast 25 października 1944 roku Franciszek Gajowniczek został przeniesiony do obozu koncentracyjnego KL Sachsenhausen, gdzie doczekał się wyzwolenia przez wojsko amerykańskie.
Po zakończeniu II wojny światowej, generał zakonu franciszkanów o. Beda Maria Hess podjął starania w stolicy Apostolskiej w celu wyniesienia o. Maksymiliana na ołtarze. Został on beatyfikowany 17 października 1971 roku, jako wyznawca przez papieża Pawła VI, a kanonizowany przez papieża Jana Pawła II 10 października 1982 roku, jako męczennik.