Kalinowski Rafał

Ks. Rafał Kalinowski – ur. 1 września 1835 r. w Wilnie, zm. 15 listopada 1907 r. w Wadowicach,  polski duchowny rzymskokatolicki, karmelita bosy, święty Kościoła katolickiego. W 1853 roku rozpoczął naukę w w Mikołajewskiej Szkole Inżynieryjnej w Petersburgu, w której uczyło się dużo Polaków. Szkołę ukończył w 1855 roku ze stopniem „nadzwyczaj celującym”, zdobył tytuł zawodowy i stopień inżyniera-podchorążego, po czym kontynuował studia na tejże uczelni, w wyższych klasach, zwanych Akademią Inżynierii Wojskowej. W 1957 roku uzyskał stopień porucznika i wszedł do służby czynnej w Korpusie Inżynierskim Akademii i został stałym wykładowcą tejże uczelni. Podejmował też pierwsze próby literackie.

W 1859 roku zrezygnował z pracy w Mikołajewskiej Akademii Inżynierii Wojskowej i wkrótce zatrudnił się w prywatnym przedsiębiorstwie budowy kolei. W 1860 roku wrócił do wojskowej służby inżynierskiej. Otrzymał przydział w Komendzie Inżynierskiej do twierdzy w Brześciu Litewskim. W tym czasie nie należał do religijnych. Choć dalej wierzył w Boga i był przekonany o wyższości cywilizacji chrześcijańskiej nad innymi, zobojętniał religijnie, uznał się za sceptyka i popadł w duchowy marazm. Mimo tego znany jest fakt, że próbował nawrócić rosyjskiego arystokratę wyznającego islam.

Gdy w latach 1861-1862 Królestwo Polskie ogarnęła fala demonstracji patriotyczno-religijnych, Rafał Kalinowski dystansował się od nich. Spotkał się w Warszawie  z Piotrem Kobylańskim, przyszłym członkiem Rządu Narodowego, uznał go za skrajnego demagoga, prawdopodobnie stąd też zraził się do stronnictwa czerwonych i nie angażował się głęboko w konspirację, choć bywał na tajnych zebraniach.

Po wybuchu Powstania styczniowego, w obawie przez wezwaniem do walki z powstańcami, Kalinowski, będący oficerem carskiej armii w stopniu kapitana, złożył dymisję z wojska. Kiedy przebywał w Warszawie przekazał władzom powstańczym plany twierdz rosyjskich i otrzymał od Józefa Gałęzowskiego propozycję objęcia stanowiska wykonawczego w litewskich władzach powstańczych. Choć krytycznie oceniał tych, którzy wzniecili Powstanie styczniowe, objął Wydział Wojny w Wydziale Wykonawczym na Litwie z zastrzeżeniem, że nie będzie prowadził propagandy rewolucyjnej i nie będzie organizował rewolucyjnego odłamu powstania. Zajął się militarną stroną zrywu. Organizował siły zbrojne na Litwie, ale sam nie brał udziału w walkach.

Pod koniec 1863 roku widząc, że Powstanie nie ma szans, a także, że dalsza walka przyniesie tylko niepotrzebne ofiary, zrezygnował z dalszej działalności. W czasie Powstania, spełniając obietnicę daną 14-letniej siostrze, po raz pierwszy od 9 lat przystąpił do sakramentu spowiedzi. Od tamtej chwili codziennie uczestniczył we Mszy świętej, odbywał cotygodniową spowiedź i zainteresował się teologią.

W nocy z 24 na 25 marca 1864 roku Rafał Kalinowski został aresztowany i poddany śledztwu. Początkowo wypierał się uczestnictwa w Powstaniu styczniowym, ale w obawie, że to przyczyni się do zintensyfikowania śledztwa w jego najbliższym otoczeniu i przyniesie jego towarzyszom groźne następstwa, postanowił przyznać się i wziąć jak najwięcej winy na siebie, więc 9 kwietnia 1864 roku złożył zeznania, ale podawał nazwiska tylko tych, którzy już zostali aresztowani albo opuścili Litwę. Został skazany na karę śmierci, ale dzięki staraniom i koneksjom rodziny wyrok zmieniono na 10 lat katorgi  wraz z pozbawieniem szlachectwa i przywilejów stanu.

Na zesłaniu Rafał Kalinowski coraz mocniej utwierdzał się w przekonaniu, że powinien wstąpić w stan duchowny. Prowadził ascetyczne życie, cały czas w miarę możliwości pogłębiał swoją wiedzę religijną, zwiększała się też jego żarliwość religijna. W wolnym czasie uczył dzieci zesłańców katechezy i przedmiotów ścisłych. Został zwolniony ciężkich robót w 1868 roku, w wyniku amnestii. Musiał jednak pozostać na wygnaniu i osiedlić się w guberni irkuckiej. Pracował w Irkucku jako nauczyciel i korepetytor. W 1874 roku otrzymał ukaz zwalniający go z wygnania, ale nie dający prawa do zamieszkania na rodzinnej Litwie, jedynie w Królestwie Polskim.

Zamieszkał w Warszawie. Polecony przez przyjaciela z zesłania księciu Władysławowi Czartoryskiemu, otrzymał propozycję zajęcia się kształceniem jego syna, Augusta. Podróżował z Czartoryskimi po całej Europie i kształcił Augusta w duchu religijnym, aż ten postanowił poświęcić się duchowieństwu. Sam Rafał Kalinowski myślał o wstąpieniu w stan duchowny od czasu, gdy został aresztowany przez Rosjan. W 1877 roku zamieszkał w klasztorze zakonnym karmelitów w Grazu, w prowincji austro-węgierskiej i rozpoczął nowicjat. W 1878 roku złożył pierwsze śluby zakonne, a następnie odbył trzyletnie studia teologiczno-filozoficzne w zakonnym kolegium położonym w Györ na Węgrzech. W 1881 roku złożył śluby wieczyste i wyjechał do klasztoru w Czernej pod Krakowem.

W 1882 roku, pomimo braku wymaganego na to stanowisko stażu zakonnego, został wybrany przeorem jedynego na ziemiach polskich klasztoru karmelitańskiego. Postanowił postawić nowy klasztor ze szkołą i internatem, w którym młodzi chłopcy mogliby od wczesnego wieku przyswajać sobie karmelitańską pobożność. Klasztor stanął w Wadowicach, a Rafał Kalinowski został jego przeorem i był nim do 1894 roku. W 1903 roku zaczął pisać Wspomnienia, swoją autobiografię obejmującą życie świeckie z lat 1835–1877. Poświęcał się też pracy naukowej, pisał na temat dziejów polskich karmelitanek bosych, badał życie, działalność i kult m. Teresy Marchockiej. W 1904 roku ponownie został przeorem klasztoru w Wadowicach. Rafał Kalinowski spędził w zakonie 30 lat. Przez ponad 20 lat przyjaźnił się ze św. Albertem Chmielowskim i często gościł go w Czernej.

Rafał Kalinowski został kanonizowany 17 listopada 1991 roku przez papieża Jana Pawła II.