Inowrocław

[ dolnośląskie ] [ kujawsko-pomorskie ] [ lubelskie ] [ lubuskie ] [ łódzkie ] [ małopolskie ] [ mazowieckie ]
[ opolskie ] [ podkarpackie ] [ podlaskie ] [ pomorskie ] [ śląskie ] [ świętokrzyskie ]
[ warmińsko-mazurskie ] [ wielkopolskie ] [ zachodniopomorskie ]

Inowrocław położony jest w województwie kujawsko-pomorskim nad Kanałem Noteckim, w północno-wschodniej części Pojezierza Wielkopolskiego. Inowrocław uznawany jest za stolicę Kujaw Zachodnich i tradycyjnie nazywany miastem na soli. Miasto posiada status uzdrowiska i funkcjonują tu sanatoria, domy uzdrowiskowe i tężnia solankowa.

Sól kamienna była wydobywana tu od czasów starożytnych, a przez miasto przebiegał szlak bursztynowy. Pierwsza wzmianka o Inowrocławiu pochodzi z 1185 roku, z dokumentu księcia Leszka, syna Bolesława Kędzierzawego, i określa miejscowość jako Novus Wladislaw. Inowrocław był siedzibą książąt kujawskich i starostów inowrocławskich. Stąd pochodzili Królowie Polski: Władysław I Łokietek i Kazimierz Wielki.

Po rozbiorach Polski Inowrocław znalazł się w zaborze pruskim. 6 stycznia 1919 roku miasto zostało wyzwolone przez powstańców wielkopolskich, na czele których stał kpt. Paweł Cyms. Miasto w wyniku traktatu wersalskiego znalazło się ponownie w granicach niepodległej Polski.

W czasie II wojny światowej i okupacji niemieckiej mieszkańcy miasta doświadczyli masowych aresztowań i egzekucji. W nocy z 22 na 23 października 1939 roku miała miejsce tzw. „krwawa niedziela”. Była to masakra więźniów z zakładu karnego dokonana przez Niemców. Zostały też przeprowadzone masowe wysiedlenia ludności polskiej i żydowskiej. Jednej tylko nocy, 30 listopada 1939 roku, Niemcy wypędzili z miasta ponad 1000 polskich rodzin. W latach 1940–1945 istniał tutaj obóz przesiedleńczy, przez który przeszło ok. 10 000 Polaków, kilkuset z nich zamordowano.

Po wkroczeniu sowietów do Inowrocławia w styczniu 1945 roku, MBP utworzyło obóz pracy dla „hitlerowskich zbrodniarzy oraz zdrajców narodu polskiego”. W dawnym niemieckim obozie jenieckim w dzielnicy Mątwy, powstał natomiast obóz specjalny NKWD.

Tężnie solankowe.

Obecnie Inowrocław znany jest głównie jako miejscowość uzdrowiskowa. W 1868 roku odkryto na terenie Inowrocławia duże pokłady soli. Dało to początek rozwojowi miasta jako uzdrowiska. W 1875 roku z inicjatywy Wiktora Wilkońskiego powstało Towarzystwo Akcyjne „Solanki Inowrocławskie”, którego celem było utworzenie infrastruktury pod powstanie i rozwój uzdrowiska.

Uzdrowiskowa, zachodnia część miasta to przede wszystkim: pijalnia wód, muszla koncertowa, park zdrojowy, stara zabudowa sanatoryjna i wiele innych ciekawych miejsc sprzyjających spacerowaniu. Na terenie Parku Solankowego znajdują się liczne sanatoria, ale miejsce to znane jest przede wszystkim z dywanów kwiatowych. Każdego roku w parku sadzi się ponad 100 tys. sadzonek kwiatów, które układają się w bajecznie kolorowe, starannie pielęgnowane obrazy.

Jedną z największych atrakcji Inowrocławia są tężnie solankowe. Została ona otwarta w 2001 roku i ma kształt dwóch połączonych ze sobą wieloboków o obwodzie 322 metrów i wysokości 9 metrów. Na szczycie, podobnie jak w Ciechocinku, znajduje się taras widokowy, z którego można podziwiać panoramę miasta i Parku Solankowego.

Najcenniejszym zabytkiem Inowrocławia jest Kościół Imienia Najświętszej Maryi Panny, jeden z najstarszych na Kujawach. Znajduje się on na wzniesieniu zwanym Białą Górą. Powstanie kościoła datuje się na koniec XII lub początek XIII wieku. We wnętrzu znajduje się wykonana z lipowego drewna i otoczona kultem gotycka rzeźba Uśmiechniętej Madonny i Dzieciątka Jezus datowana na lata ok. 1370–1380.