Tooltip Categories: Uzbrojenie

Gaz łzawiący – bojowy środek trujący, drażniący lub/i przeznaczony do skażenia powietrza. Obecnie najczęściej wykorzystywane przez służby porządkowe, policję, milicję oraz wojsko, w celach tłumienia zamieszek i pacyfikowania tłumów. Gazy łzawiące są nazywane lakrymatorami (łac. lacrima – łza) – podrażniają nerwy czuciowe oczu, co powoduje silne łzawienie, pieczenie, zwieranie powiek i co za tym idzie „wyłączenie” np. żołnierza z działań […]

Granat – rodzaj broni miotanej lub pocisk rażący odłamkami, jak i energią wybuchu. Może także zapalać cel. Granaty mogą być rzucane ręcznie oraz wystrzeliwane z przeznaczonej do tego broni, granatników. W ramach terminologii wojskowej istnieje wiele odmian granatów. Istnieją także granaty ćwiczebne oraz specjalnego przeznaczenia (np. hukowe, dymne itp. itd.).

broń kłująca – broń przeznaczona do zadawania sztychu, czyli kłucia. Często w zakres broni kłującej wchodzi część broni siecznej (szpada, bagnet), jak również broni drzewcowej o odpowiednim przeznaczeniu (kopia, pika, spisa)

Broń drzewcowa – broń wchodząca w zakres broni białej, składająca się konstrukcyjnie z grotu z kości, rogu lub metalu, który był osadzony na drewnianym drzewcu. Zalicza się do niej broń służącą do walki wręcz (spisa, lanca, rohatyna) i do miotania (oszczep, dziryt), jak też do zadawania pchnięć (pika, kopia). Przykładem na zastosowanie niemal wszystkich powyższych elementów w jednej broni drzewcowej […]

broń ceremonialna – broń symbolizująca określone treści związane zawsze z ideą władzy, osobą panującą lub klasą panującą. Znana od starożytności, szczególnie rozwinęła się w okresie średniowiecznej kultury feudalnej, Zazwyczaj była to broń biała, jak i uzbrojenie ochronne (np. niektóre hełmy).

broń biała – wszelka broń poza bronią palną i miotającą wchodząca w zakres broni zaczepnej. Dzieli się na broń sieczną, broń drzewcową i broń obuchową. Obecnie w wojsku nie odgrywa ważnej roli – zazwyczaj występuje tam w roli broni siecznej (noże). Broń sieczna potocznie nazywana jest bronią białą.

birkut – staropolska nazwa strzały tatarskiej pochodząca od nazwy orła kaukaskiego, którego pióra stosowano do wykonywania lotek. Wiesz z końca XVII wieku mówi: „Rzuciwszy łuki, cięciwy, birkuty, uderza tabor dzidami z bliska”

bijak – element konstrukcyjny cepu bojowego służący do bezpośredniego zadawania obrażeń. Stanowi długie prawie na pół metra drewniany koł okuty żelaznymi listwami wyposażonymi w metalowe kolce.

bełt – krótka, gruba i ciężka strzała do kuszy oraz machin miotających z kuszą w konstrukcji. Bełty były najczęściej zakończone czworograniastym grotem, w dolnej części posiadały drewniane stateczniki w formie lotek.