6. Dekabryści (Przemysław Gintrowski)

Pędzi, skacze trójka koni, śnieżna droga skryta mgłą
Pocztylioński dzwonek dzwoni, wieści z Petersburga mkną
Ponoć wojska buntownicze na senacki wyszły plac
I „Precz z carem!” głośno krzyczą, zamiast słuchać prawych władz

Patrzy z konia Piotr miedziany
Co się ruskiej szlachcie śni
Chcieli chłopom zdjąć kajdany
„Stało byt` s uma saszli!”

Czeka wojsko nieruchomo
Oficery każą stać
Ale wódz pozostał w domu
Z kimże teraz władzę brać?

Długo tak na mrozie stali
Aż car kazał strzelać z dział
Więc w popłochu uciekali
I niejeden życie dał

Gęstym śniegiem sypie z góry
Znów na śledztwie sypie ktoś
Niepotrzebne są tortury
Wszak rozpaczy w każdym dość
Myśli skute lodem Newy
Wiatr wolności nagle ścichł
W cerkwi brzmią dziękczynne śpiewy
Powiesili pięciu z nich

Jakieś cienie się skradają
Mroczna zamieć, mroczny czas
Czy to biesy tropem gnają
Czy to szpicel śledzi nas

Konie z wiatrem wszczęły wyścig
Dzwony dzwonią, świszcze knut
Muszą jechać dekabryści
Aż do syberyjskich wrót
Za mężami jadą żony, przez równinie, bór i jar
Co złączyły boskie dłonie, tego nie rozłączy car
Dalej, trójko ! W śnieg puszysty! W czyim sercu wolność drga
Ten niech śladem dekabrystów na katorgę dzisiaj gna !