Żołnierze Wyklęci
[ Strona informacyjna: Żołnierze Wyklęci ]
[ AK ] [ Antysemici? ] [ Bandyci? ] [ Bataliony Chłopskie ] [ Biogramy ] [ Faszyści? ] [ Filmy ] [ Gry ]
[ Graffiti ] [ Kalendarium ] [ Komiksy ] [ Książki ] [ Muzyka ] [ NSZ ] [Operacja Lawina] [ Oprawcy ]
[ Sukcesy ] [ Wyklęci a Sowieci ] [ WiN ] [ Wykłady ]
[ Zapomniani bohaterowie ] [ Zdrajcy? ] [ Złodzieje? ]
Żołnierze Wyklęci – określenie żołnierzy podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego, stawiających opór próbie sowietyzacji Polski i podporządkowania jej ZSRS w latach 1944–1963. Określenie „Żołnierze Wyklęci” powstało w 1993 roku. Użyto go pierwszy raz w tytule wystawy „Żołnierze Wyklęci – antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku”, organizowanej przez Ligę Republikańską na Uniwersytecie Warszawskim. Jego autorem był Leszek Żebrowski. Termin „Żołnierze Wyklęci” upowszechnił Jerzy Ślaski, publikując książkę o takim tytule. Partyzanci byli ostatnimi żołnierzami II Rzeczpospolitej, a przydomek „wyklęci” zyskali z powodu przemilczania ich działalności lub przedstawiania jako „bandytów” przez propagandę PRL.
Na konferencji w Teheranie, która odbyła się na przełomie listopada i grudnia 1943 roku, Stalin zdołał przekonać Churchilla i Roosevelta, że drugi front w Europie powinien zostać otwarty we Francji, a nie na Bałkanach. Przekreśliło to szanse na wyzwolenie Europy Środkowej przez aliantów. Zachodni przywódcy zaakceptowali też sowieckie żądania terytorialne wobec Polski. Informacja ta została zatajona, a w Moskwie zaczęto przygotowywać zalążki nowych władz Polski. 4 stycznia 1944 roku Armia Czerwona drugi raz w czasie II wojny światowej wkroczyła na teren Rzeczpospolitej. Sowieci nie uznawali polskiej administracji i oświadczyli, że ziemie te stanowią część ZSRS. Mimo tego, w ramach akcji Burza, polscy żołnierze walczący w konspiracji zgodnie z rozkazami ujawniali się przed sowietami i pomagali im w walkach przeciwko Niemcom, po czym zostawali rozbrojeni i aresztowani, bądź po prostu mordowani.
20 lipca 1944 roku powołano w Moskwie PKWN, kontrolowany całkowicie przez komunistów. Wielu Polaków nie uznawało tej władzy, nastąpił masowy bojkot poboru do wojska, a następnie powszechna dezercja. Wobec rozbudowanego terroru NKWD, budowało się antykomunistyczne podziemie niepodległościowe, które nadzieję na zmianę sytuacji upatrywało w zachodnich aliantach, licząc na wybuch III wojny światowej.
Walka zbrojna z Sowietami kontynuowana była również po kapitulacji Niemiec. Żołnierze niegodzący się na komunistyczne rządy pozostali w lasach (a wielu z nich nie miało innego wyjścia, gdyż ujawnienie się groziło im więzieniem lub śmiercią) i prowadzili walkę aż do końca. Wielu z nich poległo z bronią w ręku, innych więziono i poddawano okrutnym torturom. Część z nich zasiadała na ławie oskarżonych w procesach pokazowych, których wynik był z góry przesądzony – natychmiastowy wyrok śmierci.
Przez całe lata PRL-u, żołnierzy podziemia niepodległościowego nazywano „zaplutymi karłami reakcji”, a niepodległościowe organizacje, do których należeli, określano jako „faszystowskie bandy”. W latach 1945-1956, według ciągle niepełnych danych, z rąk polskich i sowieckich komunistów zginęło 8,6 tys. żołnierzy podziemia niepodległościowego, a 5 tys. skazano na karę śmierci. Dodatkowo, w obozach i więzieniach śmierć poniosło ponad 20 tysięcy Żołnierzy Wyklętych. Tylko nielicznym udało się przetrwać stalinowski reżim. Ostatni Żołnierz Wyklęty Józef Franczak ps. „Lalek” z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka”, zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) prawie dwadzieścia lat po wojnie – 21 października 1963 roku.
Pomimo dziesiątek lat komunistycznej propagandy pamięć o Żołnierzach Wyklętych jest przywracana. W 2009 roku organizacje kombatanckie (skupione wokół Porozumienia Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych, reprezentującego takie organizacje jak: Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość”, Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych czy Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej), wsparte przez opolskie władze samorządowe, zwróciły się o ustalenie dnia 1 marca Dniem Żołnierzy Antykomunistycznego Podziemia. Inicjatywę ustawodawczą w zakresie uchwalenia nowego święta podjął w 2010 roku prezydent Lech Kaczyński. Na mocy ustawy z dnia 3 lutego 2011 roku, 1 marca obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych.
Wyniki głosowania: http://orka.sejm.gov.pl/SQL.nsf/glosowania?OpenAgent&6&84&18 – zobacz, kto był przeciw.