Prądzyński Józef

Ks. Józef Prądzyński – ur. 2 marca 1877 r. w Żołędowie, zm. 27 czerwca 1942 r. w obozie koncentracyjnym w Dachau, ksiądz prałat, organizator życia społeczno-gospodarczego i katolickiego w Wielkopolsce. Po ukończeniu gimnazjum w Chełmnie, rozpoczął naukę w Seminarium Duchownym w Gnieźnie. W grudniu 1901 roku otrzymał święcenia kapłańskie. W 1902 roku sprawował posługę duszpasterską, jako kapelan w Potulicach, a następnie do 1912 roku był wikariuszem w Strzelnie.

Prowadził intensywną działalność polityczną i społeczną, należał między innymi do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej oraz Towarzystwa Przemysłowców. Był członkiem Ligi Narodowej. W latach 1912–1917 sprawował posługę duszpasterską w Gnieźnie. Od 1917 roku pełnił funkcję prałata poznańskiej Kolegiaty pw. św. Marii Magdaleny.

Podejmował aktywne działania na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości, które kontynuował w czasie Powstania wielkopolskiego. W latach 1918-1919 należał do Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu, w której odpowiadał za Wydział Prasy i Propagandy. 25 czerwca 1919 roku, został mianowany przez Naczelną Radę Ludową dziekanem generalnym Wojsk Polskich w byłym zaborze pruskim. Za organizację duszpasterstwa wojskowego uzyskał pochwałę dowódcy Frontu Wielkopolskiego, gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego i biskupa Wojska Polskiego, Stanisława Galla.

Działał w Obozie Wielkiej Polski i Stronnictwie Narodowym, z jego ramienia zasiadał w parlamencie II RP, jako senator I kadencji. W latach 1917–1925 był sekretarzem generalnym Związku Kapłanów „Unitas”, a od 1925 roku jego prezesem. Od 1925 roku sprawował funkcję duszpasterza akademickiego Uniwersytetu Poznańskiego. Po wybuchu II wojny światowej współtworzył w Poznaniu konspiracyjną organizację o charakterze narodowym „Ojczyzna”. Został aresztowany 3 maja 1941 roku przez Gestapo i osadzony w Forcie VIII w Poznaniu, a następnie w obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie został stracony 27 czerwca 1942 roku. Został pośmiertnie odznaczony krzyżem Virtuti Militari.