Michnik Stefan

Stefan Michnik – ur. 28 września 1929 r. w Drohobyczu, krwawy wojskowy sędzia stalinowski, działacz komunistyczny, agent Informacji Wojskowej. Syn Heleny Michnik i Samuela Rosenbuscha, prawnika i działacza komunistycznego żydowskiego pochodzenia, straconego w czasie wielkiej czystki około 1937 roku w ZSRS. Przyrodni brat Adama Michnika.

Stefan Michnik był aktywnym działaczem w Związku Walki Młodych. W 1948 roku został sekretarzem koła Związku Młodzieży Polskiej na terenie elektrowni w Warszawie, gdzie pracował jako laborant-elektryk. Wstąpił do PPR, a później PZPR. Z rekomendacji partii 28 sierpnia 1949 roku zapisał się jako ochotnik do Oficerskiej Szkoły Prawniczej im. Teodora Duracza w Jeleniej Górze. 13 marca 1950 roku został dobrowolnym, tajnym informatorem SB o pseudonimie „Kazimierczak”. Następnie został rezydentem Informacji Wojskowej w Jeleniej Górze.

W wieku 22 lat, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Prawniczej został asesorem w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie w stopniu podporucznika. W kwietniu 1952 roku został porucznikiem i zaczął przewodniczyć składom sędziowskim sądzącym schwytanych członków żołnierzy podziemia niepodległościowego i członków dawnej partyzantki antyhitlerowskiej.

Oskarżany o zbrodnie stalinowskie, był sędzią m.in.w procesach: majora Zefiryna Machalli, na którego wydał wykonany wyrok śmierci, por. Andrzeja Czaykowskiego, w którego egzekucji uczestniczył, majora Karola Sęka, na którym wykonano wyrok śmierci. Wymieniony przez komisję Mazura jako jeden z sędziów łamiących praworządność. W 1969 roku, po Marcu 68, wyjechał do Szwecji, gdzie zamieszkał jako emerytowany bibliotekarz w miasteczku Storvreta, około 10 kilometrów od Uppsali.