Sęk Karol

Karol Sęk – ur. 21 października 1893 r. w Brwinowie, zm. 7 czerwca 1952 r. w Warszawie, oficer służby stałej Wojska Polskiego II RP, członek Tajnej Armii Polskiej, Konfederacji Zbrojnej, NOW, NSZ i NZW, komendant Okręgu Podlaskiego NZW. W 1909 roku zorganizował antyniemiecką manifestację w rocznicę strajku polskich dzieci we Wrześni, podczas której zerwał i podeptał godło z siedziby konsulatu niemieckiego. Za karę został wydalony ze szkoły i osadzony na 11 miesięcy w Cytadeli. Po wyjściu na wolność podjął pracę na kolei, jednocześnie ucząc się w domu. W początkowym okresie I wojny światowej został aresztowany przez Rosjan i uwięziony w więzieniu w Smoleńsku. Następnie wcielono go do armii rosyjskiej. W Smoleńsku ukończył szkołę podoficerów artylerii.

Po wybuchu w Rosji rewolucji lutowej wstąpił do II Korpusu Polskiego, w którym służył w IV brygadzie artylerii. W niepodległej Polsce wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim. Ukończył szkołę podchorążych piechoty, w 1930 roku przeszedł w Warszawie specjalny kurs wywiadu i kontrwywiadu. Doprowadził do schwytania wielu agentów sowieckich i niemieckich. Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku w obronie Wilna i obronie Grodna. Dostał się do niewoli sowieckiej, ale nierozpoznany przez NKWD jako oficer po kilku dniach uciekł z obozu jenieckiego. W czasie okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Trzykrotnie był aresztowany przez Niemców, ostatecznie trafił do obozu koncentracyjnego na Majdanku, z którego po kilku miesiącach został zwolniony. Opracował plan odbicia z więzienia siedleckiego kilku oficerów NSZ, wziął też udział w jego realizacji.

Po wkroczeniu do Siedlec Armii Czerwonej został aresztowany przez NKWD i wywieziony do łagru, po powrocie do Polski w 1945 roku zaangażował się w antykomunistyczną działalność konspiracyjną w ramach NZW. W grudniu  roku został aresztowany przez UB. Po brutalnym śledztwie w więzieniu przy ul. 11 Listopada w Warszawie został skazany na śmierć przez sędziego Stefana Michnika. Stracono go 7 czerwca 1952 roku w więzieniu mokotowskim. Miejsca pochówku nie ujawniono.

« Powrót do Leksykonu