Małkowski Stanisław
Ks. Stanisław Małkowski – ur. 29 lipca 1944 r. w Woli Korytnickiej, polski duchowny rzymskokatolicki, socjolog, publicysta, społecznik, działacz opozycji demokratycznej w PRL i kapelan Solidarności. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, która przeniosła się do Warszawy po zakończeniu II wojny światowej. W 1961 roku ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Po szkole średniej rozpoczął studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1964-1966 przerwał studia i przebywał w nowicjacie w klasztorze benedyktynów w Tyńcu. Przed przyjęciem habitu zakonnego powrócił na studia, z których został usunięty po udziale w wydarzeniach marcowych w 1968 roku. Studia ukończył w 1969 roku w Instytucie Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego z tytułem magistra socjologii.
W 1970 roku wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Poznał tam ks. Jerzego Popiełuszkę, z którym się zaprzyjaźnił, a później został też jego współpracownikiem. Zajmował się też pracą naukową z zakresu socjologii, publikował na temat subkultur młodzieżowych oraz nieletnich i młodocianych zamkniętych w zakładach wychowawczych, poprawczych i karnych. Święcenia kapłańskie przyjął 22 grudnia 1974 roku i w latach 1974-1975 był wikarym w parafii św. Jozafata w Warszawie. Prowadził rekolekcje dla Ruchu Światło-Życie, a w latach 1976-1977 przebywał w nowicjacie u dominikanów.
Jako młody duchowny współpracował z ROPCiO i KOR. Był jednym z sygnatariuszy Listu 59, w którym protestował przeciwko wprowadzeniu do konstytucji PRL zapisu o kierowniczej roli PZPR i wieczystego sojuszu ze ZSRS. Brał udział w głodówkach organizowanych przez opozycjonistów w kościele św. Marcina w Warszawie i kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Za kontrowersyjne dla władz państwowych kazania i zbyt duże zaangażowanie polityczne był wielokrotnie napominany przez instytucje kurii warszawskiej do zmiany swojego postępowania. Obawiano się też o jego życie. W 1977 roku został pozbawiony przydziału do parafii, proboszczowie archidiecezji warszawskiej zatrudniali go jedynie indywidualnie.
Uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej, jako delegat z ramienia Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Grójeckiej, a w stanie wojennym został jednym z kapelanów Solidarności. Pomagał ks. Jerzemu Popiełuszce w duszpasterstwie przy kościołach św. Anny i Res Sacra Miser na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Od 1982 roku odprawiał wraz z nim przyciągające tłumy wiernych Msze za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu. Poza udziałem w Mszach za Ojczyznę współorganizował m.in.: Msze Katyńskie, uroczystości pod krzyżem w Parku im. Romualda Traugutta i pod pomnikiem na Olszynce Grochowskiej. Za kontakty z opozycją był wielokrotnie poddawany represjom Służby Bezpieczeństwa.
W dniu ogłoszenia stanu wojennego był jedynym duchownym katolickim z Warszawy, który został zatrzymany przez Służbę Bezpieczeństwa. Uniknął jednak internowania. Znalazł się na liście niewygodnych księży sporządzonej dla zastępcy dyrektora Departamentu IV MSW, pułkownika Adama Pietruszki, których zamierzano zabić. Miał na niej numer pierwszy, przed ks. Jerzym Popiełuszką. W 1983 roku został odsunięty od pracy duszpasterskiej i ewangelizacyjnej i przeniesiony do posługi kapelana na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie. Mimo tego był zapraszany do różnych parafii, gdzie wygłaszał swoje wykłady, rekolekcje i homilie odwołujące się do katolickiej nauki społecznej i wymierzone w system komunistyczny. Publikował też w prasie podziemnej i niezależnej.
Po 1989 roku zniesione zostały zakazy nadane ks. Stanisławowi Małkowskiemu przez kurię archidiecezjalną i skierowano go do pracy w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Świata na Ochocie. W 1990 roku został przeniesiony do pomocy w parafii Miłosierdzia Bożego i św. Faustyny na Muranowie. Po transformacji ustrojowej był też wolontariuszem duszpasterstwa więziennego. Od 1992 roku ponownie znalazł się bez stałego przydziału do parafii. Pracował nadal jako celebrans pogrzebów na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie oraz jako ksiądz wspomagający w kilku parafiach diecezji warszawsko-praskiej i archidiecezji warszawskiej.
Do 2002 roku był rezydentem na Saskiej Kępie w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Warszawie. Był orędownikiem dekomunizacji i lustracji w Polsce, krytykował spotkania Okrągłego Stołu i współpracował z polskim ruchem prawicowym. Należał m.in. w latach 2009-2011 do założonego przez Jerzego Roberta Nowaka, Komitetu Obrony Dobrego Imienia Polski i Polaków. Za wypowiedzi w telewizji publicznej na temat sytuacji Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce i mianowania, a następnie rezygnacji metropolity warszawskiego Stanisława Wielgusa, ks. Stanisław Małkowski został odwołany z posługi kapelana na Wólce Węglowej. Usunięto go także z pracy w parafii św. Patryka na Gocławiu, gdzie był księdzem wspomagającym. W diecezji warszawsko-praskiej, na terenie której mieszka, decyzją kurii odebrano mu prawo głoszenia homilii, prawo spowiadania oraz przyzwolono mu jedynie na odprawianie mszy świętych koncelebrowanych w parafii na Saskiej Kępie.
Po katastrofie smoleńskiej brał udział w zgromadzeniach i przewodniczył wieczornym modlitwom przed Pałacem Prezydenckim w Warszawie. 3 sierpnia 2010 roku poświęcił tzw. krzyż smoleński, który w kwietniu 2010 roku postawili przed pomnikiem księcia Józefa Poniatowskiego polscy harcerze. W 2011 roku wszedł w skład Rady Stowarzyszenia Solidarni 2010. Był także członkiem honorowego komitetu poparcia Marszu Niepodległości.